Podaj dalej – oswoić inność
Czym jest niepełnosprawność? Jak postrzegają świat moi niepełnosprawni rówieśnicy? Co mogą czuć, nie mając wsparcia? Na te i inne pytania odpowiadali uczniowie klas szóstych, siódmych i ósmych ze Szkoły Podstawowej w Woźnikach, którzy w piątek 8 października w woźnickim MGOK wzięli udział w warsztatach „Podaj dalej – oswoić inność”. Celem przedsięwzięcia było uwrażliwianie na niepełnosprawnych rówieśników, przełamywanie barier i stereotypów za pomocą technik psychodramy.To był dobrze przeżyty czas. Młodzież pracowała aktywnie, był czas na zabawę, kreatywność i ważne refleksje.
Nie byłoby jednak tego wydarzenia, gdyby nie uczestnicy projektu „Aktywizacja społeczna na obszarze rewitalizowanym w Woźnikach”, którzy zainicjowali i aktywnie współtworzyli tę inicjatywę. Zaczęło się od spotkań animacyjnych prowadzonych w ramach projektu, Treningów Umiejętności Społecznych, spotkań z psychologiem, na których wielokrotnie osoby niepełnosprawne, rodzice dzieci z niepełnosprawnościami oraz inni uczestnicy wrażliwi na „inność” mówili o swoich potrzebach, bolesnych doświadczeniach związanych z odrzuceniem czy brakiem akceptacji. Postanowiliśmy działać! I tak właśnie zrodził się pomysł zajęć. Marcin Weindich, prowadzący Treningi Umiejętności Społecznych w ramach projektu powiedział nam o Gabrieli Zbieg – trenerce, pedagogu, aktorce z Teatru Edukacyjnego GABIART, którą „zaraziliśmy” naszym pomysłem. Wspólnie z uczestnikami w „burzy mózgów”, wymianie pomysłów i refleksji, powstawał scenariusz warsztatów. Ważnym elementem była aktywna obecność uczestników i naszych „projektowych” przyjaciół w trakcie zajęć. Krystian, Nikola, Daria, Szymon, i Karolina mieli odwagę podzielić się z uczestnikami warsztatów sami lub za pośrednictwem swoich rodziców „kawałkiem” siebie. Powiedzieli nam o tym co lubią, jakie mają pasje i co najważniejsze – ich niepełnosprawność nie jest tym, co ich definiuje.
To była chyba największa wartość tego czasu – BYLIŚMY RAZEM. I to jest też nasze „projektowe” życzenie na przyszłość – żebyśmy jako sąsiedzi, znajomi, rówieśnicy w szkole, mieszkańcy gminy w wielu sytuacjach mieli radość z bycia razem, dając sobie przestrzeń do szacunku dla niepełnosprawności i „inności”. Bo chociaż jesteśmy różni, to jednak wiele nas łączy.
